Այսօր Հայաստանի հանրային օրակարգում տարօրինակ ու վտանգավոր դիսոնանս է տիրում: Հասարակական զգացողությունների, հույզերի և իրավունքների պաշտպանության թիրախները գտնվում են սուր անհամապատասխանության մեջ...
Օգոստոսի 23-ին՝ ֆեստիվառ Արտաշատում. կկայանա Սարո Թովմասյանի համերգը։ Անընդհատ ֆեստիվառներ են կազմակերպում, պետական բյուջեի փողերը մսխում, հանրության, երիտասարդության ուշադրությունը շեղում...
Իր խոսույթում Նիկոլը հաճախ, գրեթե մանտրայի պես, կրկնում է իր մեղադրանքը, թե «կայսրություններն են մեր փոխարեն որոշումներ կայացրել», ինչի հետևանքով էլ, ըստ նրա, Հայաստանը կորցրել է իր ինքնիշխանությունը...
«Անդրանիկ ճի՛շդ ժամանակին կը հասնի Նախիջևան՝ սանձելու տեղական խաներու ջարդարար ձեռքերը, ու անկե ալ իրեն հետ ժողովուրդ կցած, կարգ մը թշնամի գյուղեր պատժելե հետո կանցնի Գողթան գավառը, Զանգեզուրի երկայնքի գավառները, որոնք կը փութան Անդրանիկի պաշտպանությունը խնդրելու...
Կան պահեր, երբ սիրտը վաղուց լսել է այն, ինչին միտքը դեռ փորձում է լռեցնել։
Սիրտը չի սպասում ապացույցների, չի որոնում փաստարկներ։ Այն պարզապես զգում է...
Այգաբացն իմ հայրենի լեռներում անկրկնելի է ու չքնաղ: Պարզկա, աստղաշատ գիշերը ծեր կնոջ նման դժվարությամբ է հավաքում իր սև շրջազգեստի փեշերը անդնդախոր ձորերից...
Հենց այս ամենն է ընկած եղել 2018-ի «թավշյա հեղափոխության» նպատակների հիմքում։ Այդ մեծ խաբեությունից ամիսներ անց` 2018-ի հոկտեմբերին, դեռ Բոլթոնն էր ՀՀ ԱԺ-ում հայտարարում, որ ՀՀ-ն սպառազինության ռուսական կողմնորոշման հարցը պետք է վերանայի, իսկ Իրանի հետ սահմանը, ինչպես Բոլթոնի այցից հետո հայտարարում էր Նիկոլը, աշխարհաքաղաքական հանգամանքների բերումով կարող է փակվել...